🐴 Praca Pasja Czy Obowiazek Przykłady

Powstały też nowe miejsca do rekreacji i wypoczynku, obiekty sportowe, place zabaw, siłownie, parki, boiska, ścieżki i parkingi dla rowerów, poprawiono estetykę i atrakcyjność przestrzeni publicznej. W dwóch miastach zamontowano czujniki jakości powietrza. Przykłady zrealizowanych projektów obywatelskich:

Motyw pracy: Literatura: Mitologia Biblia Ludzie bezdomni – Stefan Żeromski Lalka – Bolesław Prus Pieśń świętojańska o Sobótce – Jan Kochanowski Tadeusz, Nad Niemnem – Eliza Orzeszkowa Syzyfowe prace, Ludzie bezdomni – Stefan Żeromski Chłopi – Reymont Dzień na Harmenzach – Tadeusz Borowski Robotnicy – Marek Hłasko Przydatne cytaty: Nauką i pieniędzmi drudzy Cię wzbogacą, mądrość musisz sam z siebie własną dobyć pracą. – Adam Mickiewicz Bez pracy nie ma pełni radości życia. – Antoni Czechow Każda praca jest dobra, o ile jest dobrze wykonywana. – Albert Einstein Opracowanie motywu pracy: Praca nadaje człowiekowi ludzki wymiar, jest podstawą ludzkiej cywilizacji, niezbędnym warunkiem rozwoju społeczeństw, bez niej nie można niczego osiągnąć zarówno w sensie materialnym, jak i duchowym. Jak napisał Horacy: życie nie , dało niczego śmiertelnym bez wielkiej pracy. Praca staje się błogosławieństwem, źródłem satysfakcji i godności, wyznacza wartość człowieka, a bezrobocie było i jest nieszczęściem podcinającym nie tylko podstawy bytu, ale i powodującym trudne do rozwiązania problemy psychiczne. Bywa też praca upokarzająca czy jałowa, syzyfowa, ponad siły, wreszcie niewolnicza, służąca nie zaspokojeniu ludzkich potrzeb, ale zagładzie narodów (jak w hitlerowskich obozach) lub ludzi uznanych za wrogów władzy (niczym w stalinowskich łagrach). Mitologia Motyw pracy powtarza się w greckiej mitologii dosyć często. Bogowie zazdrośnie strzegli swych umiejętności, nie chcieli zdradzać ludziom np. tajemnic rzemiosła. Między innymi za próby ułatwienia pracy ludziom ukarali Prometeusza, Atena nie mogła znieść tego, że Arachne utkała piękniejszą od jej dzieł tkaninę. Hefajstos, syn Zeusa i Hery, zrzucony przez rozgniewanego ojca z Olimpu, został oficjalnym kowalem bogów i herosów (sam byt bogiem ognia). Ciężko i chętnie pracował, to on wykuł wspaniałą zbroję Achillesa, trójząb Posejdona, pancerz Heraklesa, berto i tarczę samego Zeusa. Był przedstawiany w okrągłej czapce kowala, z młotem w ręku. Prometeusz nauczył ludzi wielu pożytecznych prac, Dedal zasłynął jako architekt, budowniczy oraz wynalazca. Najbardziej znaną spośród mitologicznych prac stała się kara Syzyfa. Bogowie kazali mu wtoczyć na szczyt góry ogromny głaz. Gdy Syzyf byt już niemal u wierzchołka, kamień stoczył się w dół. l tak działo się za każdym razem. Praca Syzyfa, jego kara nie miała końca pomimo ogromnego trudu. Podobny charakter miała praca pięćdziesięciu Danaid (wszystkie byty córkami króla Dana-osa), które zasztyletowały swych mężów. Za karę musiały w Podziemiach wiecznie napełniać wodą dziurawe beczki. Podobno to one przyniosły do Grecji sztukę nawadniania pól i kopania studni, zatem kara miała i wymiar symboliczny. Gdy Hera zesłała na Heraklesa szaleństwo, pozabijał on własne dzieci. Eurysteus wyznaczył mu srogą karę, ale po wykonaniu dwunastu prac i po upływie dwunastu lat heros miał stać się nieśmiertelny. Herakles uporał się z całością pracy (między innymi pokonał hydrę, oczyścił ogromne stajnie Augiasza, zdobył złote jabłka Hesperyd, sprowadził Cerbera z podziemi), mógł wrócić do Teb. Te dwanaście zadań Heraklesa stało się symbolem najcięższej, nadludzkiej pracy. Penelopa, latami czekając na wracającego spod Troi Odysa i odtrącając zalotników, w końcu obiecała, że wybierze jednego z nich na męża, gdy tylko skończy tkać płótno. W dzień pracowała, a w nocy pruła tkaninę. Biblia Pismo Święte mówi (często) wyłącznie o pracy fizycznej: rolnika, pasterza, rzemieślnika, pracy najemnej i niewolniczej. Praca jest w Biblii niezmiennie szanowana (sam Bóg, według Księgi Rodzaju, pracował, stwarzając świat, a jego praca została rozłożona na sześć dni, po których następował odpoczynek), stanowi naturalne zajęcie ludzi, ale ciężka praca fizyczna może też być karą za grzechy, ale nie stanowi konsekwencji grzechu pierworodnego, jak utrzymują niektórzy autorzy. Grzech pierworodny spowodował tylko to, że praca nie zawsze przyniesie owoce, stalą się również uciążliwa, człowiek musi w trudzie i pocie zdobywać pożywienie po wszystkie dni życia. W Nowym Testamencie św. Paweł, sam robił namioty, garbował skóry, by mieć środki do życia i głoszenia Ewangelii, pracę ujmował jako ważny element wzorowego życia chrześcijanina, uczył że jej rezultatami należy dzielić się z innymi ludźmi. W Drugim liście do Tesaloniczan św. Paweł napisał wprost: Kto nie chce pracować, niech też nie je! Pieśń świętojańska o Sobótce – Jan Kochanowski Wieś z tego utworu jest szczęśliwą krainą, w której praca stanowi przyjemność, daje poczucie szczęścia, nie jest znojnym trudem chłopów, ale zajęciem ziemianina. Ten ostatni dogląda całego gospodarstwa, pilnuje sadu i bydła, gospodyni natomiast ma baczenie na dom. Ziemia-karmicielka nie szczędzi ludziom wspaniałych darów, człowiek pracowity może nie obawiać się głodu, niedostatku, z ufnością oczekiwać plonów, zimę spędzać na odpoczynku. Tadeusz – Eliza Orzeszkowa Nowela opowiada o pozbawionej ziemi chłopskiej rodzinie, która utrzymywała się z pracy najemnej na rzecz dworu. Bardzo ciężko pracował zarówno mężczyzna, jak i kobieta, ekonom strzegł, by ani przez chwilę nie odpoczywali podczas orki, pielenia dworskiego ogródka. Kilkuletni syn Chwedory pozostawał więc bez jakiejkolwiek opieki, co doprowadziło do tragedii (utonął).Wytężona praca chłopów stanowi kontrast z dworem pogrążonym w próżniactwie, nawet nudzie. Nad Niemnem – Eliza Orzeszkowa Orzeszkowa nie polemizuje w tej powieści z zasadniczymi założeniami pozytywizmu, natomiast akcentuje w ich obrębie treści demokratyczne i kult pracy jako źródła cywilizacji. By nad Niemnem odrodziło się dostatnie życie, niezbędna jest ciężka, codzienna praca, do której zdolni są przede wszystkim ludzie młodzi oraz drobne ziemiaństwo, ludzie ciężkiej, codziennej pracy. To oni są bohaterami pozytywnymi powieści: Benedykt, Witold, Marta, Bohatyrowiczowie, Kirtowa. Bohaterowie negatywni wiodą próżniacze życie: Emilia, Kirto, Różyc, Zygmunt Korczyński. Ciężka praca na roli jest czymś pięknym, wzniosłym, daje wielką satysfakcję i nagrodę w postaci plonów. By ta fantastyczna, optymistyczna wizja rozkwitu nadniemeńskich okolic urzeczywistniła się, niezbędna jest, zdaniem autorki, pozytywistyczna praca u podstaw, wysiłek zmierzający do podniesienia poziomu cywilizacyjnego ludu, także naprawy stosunków na wsi – tak chcą działać Witold i Benedykt Korczyńscy. Pozytywistyczny rodowód mają i inne idee wpisane w powieść: kult pracy jako najwyższej wartości w życiu człowieka, najwyższej formy patriotyzmu, postulat użyteczności społecznej (jego zaprzeczenie to pasożytnictwo arystokracji), utylitaryzm, kult nauki (Witold), walka o polskość ziemi, legalne działania ekonomiczne zastępujące konspirację, zbrojny czyn. Lalka – Bolesław Prus Ogromna większość pochodzących z wyższych warstw społecznych Polaków (np. Tomasz Łęcki) była (w przeciwieństwie do np. ukazanych w powieści Niemców, rodziny Minclów) niezdolna do normalnej pracy miała na jej temat absurdalne wyobrażenia. W oczach arystokracji ciężka praca Wokulskiego (przedsiębiorcy na ogromną skalę, co wtedy wśród Polaków było rzadkością), przynosząca bogactwo była czymś niegodnym (stała się wielką przeszkodą w chorej, romantycznej miłości do arystokratki Łęckiej, dla której fabryczni robotnicy byli strasznymi ludźmi), u wszystkich majątek pana Stanisława rodził zawiść. Niezdolność do rzetelnej, codziennej pracy (także wielu ludzi z nizin społecznych, chociaż wśród nich byli robotnicy uczciwie pracujący za marne wynagrodzenie, np. Węgielek, bracia Wysoccy), brak dla niej społecznego szacunku, uznania decydował o cywilizacyjnym zapóźnieniu ziem polskich, a bezczynność z reguły prowadziła do moralnego upadku. Zdaniem Wokulskiego, bezczynność niezmiennie łączy się z postępującym upadkiem moralnym – zarówno warstw najwyższych, jak i ludzi ze społecznych nizin. Syzyfowe prace – Stefan Żeromski Tytuł powieści nawiązuje do mitologicznej opowieści o Syzyfie, jego pracy będącej karą za sprzeciwienie się bogom. Można go interpretować dwojako. Po pierwsze, beznadziejny, ponad si-ty, skazany na niepowodzenie byt trud młodzieży walczącej w zaborze rosyjskim z postępującą rusyfikacją, wcielaną w życie przez potężny carski aparat przemocy z jego systemem edukacyjnym, policyjnym. Trzeba pamiętać o takim odczytaniu, jednak zapewne istotniejsza jest interpretacja druga. Mówi ona, że wykonywana z trudem, dużym nakładem sit i środków praca rusyfikatorów okazywała się całkowicie nieskuteczna, bezcelowa. To, co budowali latami, runęło pod wpływem jednego epizodu – recytacji Reduty Ordona. Teraz w owej klasie trzeba będzie niemal od zera, od nowa rozpoczynać pracę nad pozbawianiem uczniów polskiej tożsamości. Ludzie bezdomni – Stefan Żeromski Zarówno w Warszawie, jak i w Zagłębiu proletariat żył w biedzie, robotnicy dostawali za ciężką, niekiedy ponad siły, pracę w koszmarnych warunkach głodowe wynagrodzenie. Źle odżywieni, pracujący ponad siły, mieszkający w brudnych, wilgotnych i ciemnych norach robotnicy chorowali, szybko umierali, dzieci wyglądały niczym przedwcześni starcy z obliczami trupów. Na przykład Wiktor pracował w takich warunkach: Wówczas na galerii z żelazną balustradą, za płomieniem, a w połowie jego wysokości, zdawało się, że w samym ogniu, jak salamandra, ukazała się czarna figura. (…) Robotnik długie narzędzie, pewien rodzaj miotły kominiarskiej, zanurzył w ciecz parskającą. Wtedy doktor poznał w tej czarnej osobie swego brata – i serce zapaliło się w nim, jakby w nie zleciała iskra z płomienistego ogniska. Chłopi – Władysław Stanisław Reymont O materialnym aspekcie życia na wsi decydował, wyznaczający porządek prac polowych, rytm przyrody. Indywidualne losy ludzi są uzależnione od społeczeństwa, w którym żyje jednostka i wykonywanych przez owo społeczeństwo prac, to z kolei zależy od przyrody, biologii kształtującej (determinującej) ludzkie życie. Biologiczny aspekt istnienia został w powieści bardzo mocno podkreślony. Jedyną siłą mogącą chociaż częściowo go zrównoważyć jest właśnie praca (główna wartość każdego człowieka), ludzki pęd do budowania, tworzenia pozwalający wyrwać się z kręgu ślepych instynktów. Ciężka praca rolnika (utwór zawiera liczne jej opisy) jest dla Reymonta czymś wzniosłym, świętym. Bardzo chory Boryna wiosną wstał z łóżka, wyszedł na pole, rozpoczął jakby symboliczny siew i dopiero wtedy niebo rozwarto się przed nim, sam Bóg przemówił: Pódziże, duszko człowieka do mnie. Pódziże, utrudzony parobku. Dzień na Harmenzach – Tadeusz Borowski W hitlerowskich obozach praca ponad siły, wykonywana przez zagłodzonych, często chorych, bitych więźniów była narzędziem kaźni, przyspieszała śmierć: Nagle na ten krąg wyprężonych grzbietów, na zgięte karki, na po chylone aż ku ziemi głowy, na sflaczałe ręce posypał się grad uderzeń. Trzon łopaty bębnił o łby, odbijał skórę na kościach i głucho stękał po brzuchu. Zakotłowało się naokoło płyty. Okropny wrzask ludzki buchnął nagle i urwał się, a płyta dźwignęła się do góry i chybocząc się ciężko zawisła nad głowami ludzi, i ruszyła grożąc w każdej chwili upadkiem. Robotnicy – Marek Hłasko Robotnicy w bardzo trudnych warunkach, ciężko i z wyraźną niechęcią do tego miejsca, pracowali przy budowie mostu. Mieszkali w marnych, wilgotnych i źle ogrzewanych barakach, jesienią nie mogli wysuszyć ubrań, zimą marzli, latem panowały wielkie upały, słońce powodowało oparzenia. Nienawidzili tej pracy nie przynosiła im żadnej satysfakcji. Most otworzono z wielką pompą, radiowy sprawozdawca mówił o dumie, szczęściu jego budowniczych. Jeden z nich, Kazimierz Rogalski, wyrwał mu mikrofon i krzyknął: Gówno/ Szczęśliwy dzień robotników nadszedł po dwóch dobach. Wtedy to rozebrali baraki i odjechali do domów, opuścili znienawidzoną równinę. Hłasko próbuje odkłamywać pewne wyobrażenia o pracy (utrwalone przez literaturę tzw. realizmu socjalistycznego z okresu stalinizmu, która budowała mit o szczęściu znajdowanym przez człowieka przede wszystkim w najcięższej pracy fizycznej), robotnicy z jego opowiadania pojmują, że pracować trzeba, ale nie realizują się w pracy nie kochają jej, trud przy cholernym moście uważają za rodzaj katorgi, nie jakieś posłannictwo, ale zaledwie niezbędny sposób pozyskiwania środków do życia.

3. Sekcja osiągnięcia. Jeśli posiadasz kilka osiągnięć, którymi chcesz się pochwalić, możesz umieścić w swoim CV dodatkową sekcję o tym tytule. Dzięki temu dokument, który napiszesz, będzie przejrzysty i czytelny, a rekruter z łatwością odnajdzie istotne informacje.

Kiedy w pracy odczuwamy tylko zniechęcenie i zmęczenie, warto pomyśleć o zmianie. Czy pasja może pomóc w znalezieniu nowego kierunku? „Praca powinna dawać satysfakcję. To musi być miejsce, gdzie jest po prostu fajnie, gdzie chętnie się przychodzi. Jeżeli tego nie czujesz, coś jest nie w porządku”. Jack Welch Czy pasja w pracy jest możliwa? Według Jacka Santorskiego pasja to nic innego jak „rodzaj motywacji wewnętrznej, ale ktoś, kto jest dopiero na początku tej drogi, zamiast pasji wnosi poświęcenie, a poświęcenie jest dla kogoś lub dla czegoś, a nie dla siebie. Jeżeli ktoś wkłada swoje serce w nadziei, że zostanie mu to wynagrodzone, doprowadzi się do wypalenia. Pasja polega na tym, że mówię mojej pracy – Potrzebuję cię, bo cię kocham, a pracodawcy: tak lubię robić to, co robię, płać mi godziwie w miarę swoich możliwości, a ja będę to robić. Pamiętaj w pasji nagrodą jest już sam proces.”* Bardzo często wiele z nas tkwi w tym samym miejscu pracy, zastanawiając się – co ja tutaj robię? Jednak mimo rosnącego niezadowolenia, czasem wręcz frustracji, z własnej woli niczego nie zmieniamy. Najczęstszą przyczyną jest apatia, a także paraliżujący strach przed zmianą. Brakuje nam również perspektywy, wizji, pomysłu na siebie, by porzucić nielubiane stanowisko. Przyzwyczajamy się do coraz gorszych warunków i relacji w pracy, tłumacząc sobie na przykład, że koleżanka ma jeszcze gorzej. Albo, że jest kryzys i nie mamy wyjścia. Albo, że przecież musimy spłacić kredyt. Przede wszystkim musimy odpowiedzieć sobie na pytanie – czy naprawdę chcemy coś zmienić, czy chodzi tylko o standardowe narzekanie z innymi w firmowej kuchni? Jeżeli dręczą cię pytania – czy w swojej pracy tracę wpływ na decyzję ze mną związane? Czy doświadczam upokorzeń? Może już jestem obiektem mobbingu? Jeżeli czujesz ciągłą złość, irytację, brak kontroli, ograniczenie twoich działań, to najwyższa pora coś z tym zrobić. Jak odkryć i znaleźć swoją pracę marzeń? Warto jednak czasem zaryzykować i pomimo strachu i licznych niewiadomych wziąć sprawy we własne ręce i działać. Łatwo powiedzieć, trudniej zrobić pierwszy krok, ponieważ zmiana kojarzy nam się głównie ze stratą. Doskonale wiemy, co stracimy, a tylko mgliście, jeżeli w ogóle zdajemy sobie sprawę, co dzięki zmianie możemy zyskać. Dlatego ważne jest, aby dokładnie wiedzieć, dlaczego chcemy doprowadzić do zmiany. Na początku zatem warto szczerze przeanalizować swoje kompetencje, kwalifikacje, umiejętności, wartości, doświadczenie, a następnie to, co sprawia, że jesteś szczęśliwa, czujesz się spełniona, usatysfakcjonowana. Powyższa analiza powinna stanowić dla nas początek, jeżeli chodzi o świadome, zgodne z nami, naszymi oczekiwaniami planowanie kariery. Bardzo ważne jest aby dokładnie prześledzić swoje doświadczenie życiowe, zarówno to w szkole, na koloniach, w sytuacjach rodzinnych, jak również w pracy. Kiedy najbardziej się wyróżniałaś? W jakich sytuacjach mogłaś szczególnie się wykazać? Jakie stanowisko przyjmowałaś: negocjatorki, słuchacza, kreatorki, przekonywałaś, analizowałaś, krytykowałaś? Lista możliwości jest tak długa, jak długi jest spis zdolności, które zawsze można udoskonalić. Z pewnością dużo łatwiejsza jest analiza tego, co uwielbiamy, ponieważ nigdy nie mamy tego dość. Na początek zastanów się jak wygląda twój kalendarz na najbliższy miesiąc. Na jakie działania cieszysz się najbardziej? Co wywołuje bezgraniczny entuzjazm, oczekiwanie, radość? Następnie odpowiedz sobie na pytanie, czy jest możliwe, aby połączyć dwie wyżej opisane płaszczyzny. Czy jakiś zawód, praca dają ci taką możliwość? Pamiętaj, w pracy spędzamy 1/3 życia więc warto. aby przynosiła nam satysfakcję i radość. Bardzo ważne jest to, by pracując mieć przekonanie, że się rozwijasz, że stale rośniesz, masz wpływ na to co robisz. Niestety, nie zawsze mamy to szczęście, by od początku naszej kariery zawodowej znaleźć pracę, która będzie jednocześnie naszą pasją. Ważna jest cierpliwość, determinacja i odwaga. Pamiętaj, że „strach zabił więcej marzeń niż porażka kiedykolwiek zdoła”. Nawet jeśli nie od razu wszystko jest zgodne z twoimi wyobrażeniami, oczekiwaniami, nie poddawaj się, nie rezygnuj. Każde doświadczenie jest okazją, żeby się doskonalić, a umiejętności, które zdobędziesz z pewnością się nie zmarnują. Czy odkryłaś swoją pasję? Jeśli nie, to szukaj, nie odpuszczaj! *** Ewelina Opala jest trenerką biznesu i warsztatów rozwojowych dla kobiet. *Cytat pochodzi z wywiadu Joanny Olekszyk „Praca z pasją (jednak) ma sens”, który ukazał się w wydaniu specjalnym magazynu SENS w Pracy nr 3/2015

Ochocki wierzy że jego odkrycia polepszą i zmienią świat. Skonstruował lampę elektryczną, a jego największym marzeniem było stworzenie ciężkiej machiny latającej. Praca dla dobra własnego i praca dla innych to istotny element świata przedstawionego w Lalce. Dzięki niej świat którym się otaczamy zmienia się na lepsze.

Dużo ostatnio było tekstów wyłącznie o Czechach. Dziś postanowiłam trochę zmienić klimat i pozastanawiać sie trochę nad pasją i obowiązkiem. Ostatnimi czasy życie toczy się szalonym tempem i nie pozwala niemal na przemyślenia. Tydzień rozpoczynam myślą, że to już poniedziałek, a kończę – och, to już sobota? Niesamowite jest, jak szybko uciekają już nawet nie tygodnie, ale miesiące. Rok temu postanowiłam przenieść mojego pożal się boże bloga z na własną domenę. Dwa lata temu wróciłam z chwilowej emigracji na stare śmieci. Trzy lata temu postanowiłam wyprowadzić się z domu do innego kraju. Cztery lata temu… Upływający czas Właściwie nie wiem, co wydarzyło się cztery lata temu. Wiem tylko, że czas pędzi tak niesamowicie szybko, że właściwie nie wiem, kiedy to się stało. Tak, chyba się powtarzam. Czas zapieprza w takim tempie, że został mi już tylko rok do trzydziestki. Tylko rok! Kiedyś tyle oczekiwałam! Mając naście lat, sądziłam, że dwadzieścia to szczyt dorosłości. Mając dwadzieścia, dwadzieścia pięć wydawało mi się granicą starości. Mając dwadzieścia pięć…nie wiem już nawet, co myślałam wówczas. Wiem tylko, że to było wczoraj. Oprócz tego, że w międzyczasie wyprowadzałam się do dwóch krajów, skończyłam studia, potem podyplomówkę, potem dostałam niezłą pracę, potem drugą – trochę gorszą, zrobiłam ileś kursów, znowu zmieniłam prace i zdobyłam właściwie drugi zawód – czy dobrze wykorzystałam ten czas? Nie jestem pewna. Właściwie oprócz narzekania na upływające życie, chciałam napisać, że w tym tempie trudno jest skupić się na tym, co naprawdę ważne – na tym, co czyni nas szczęśliwymi. Rozgryzienie tego, czym to właściwie dla mnie jest, było i nie było proste. Było – bo wiedziałam to, mając osiemnaście lat. Nie było – bo kolejnych dziesięć zajęło mi zrozumienie, że to właśnie na tym należy się skupić. Tego szukać i o to walczyć. Taaa, nie ma to jak refleks. Jakiś czas temu to do mnie przyszło – robić to, co się kocha, to nie tylko niebywałe szczęście i dar, to też obowiązek. Człowiek może światu dać tylko siebie. Trzeba się postarać, by dać tę najlepszą wersję. Nie sądzę, by ta wersja mnie siedziała przez osiem godzin dziennie e biurze, wgapiała się w monitor i rozwiązywała problemy innych ludzi… Chociaż wątpliwości wciąż gdzieś tam są. Na przykład te, jak się w życiu odnaleźć. Jak zabezpieczyć przyszłość, skąd wziąć na dom, jeśli chce się otworzyć pensjonat, skąd wziąć na życie, kiedy chce się pisać książki… Mój poznański zdrowy rozsądek zdecydowanie opowiada się, by tym właśnie sprawom nadać priorytet. Gdzie leży dobra odpowiedź? Nie mam pojęcia. A jak Wam udaje się łączyć pasje z utrzymaniem? Łączycie jedno i drugie? Albo to ta sama rzecz? A może udaje Wam się po pracy ukraść kilka godzin dziennie na pielęgnowanie spraw, dzięki którym rośniecie?… Pozdrowienia z pozycji horyzontalnej, lecząca chore korzonki, Marta

Matura 2017 z języka polskiego wciąż trwa (egzamin rozpoczął się o godz. 9), ale pierwsi maturzyści już po blisko 90 minutach zaczęli opuszczać sale egzaminacyjne.

Kiedy mamy trzy, pięć, siedem lat, uwielbiamy bawić się w dom, księżniczki, spidermanów, w mamę, tatę. Zabawa samochodami, lalkami, malowanie, wycinanie, odkręcanie śrubek, to największa frajda. Im więcej dziwnych rzeczy do wykorzystania tym lepiej. Im więcej szmatek, bibelotów, śrubek, taśm i koralików, tym więcej ciekawości, radości i kreatywności. Wspinaczka na drzewo jawi się jako zdobycie bazy wszechświata. Każda zabawa jest przejściem do fascynującego świata – trochę innego, od tego, w którym żyjemy na co dzień. To początek czegoś, co później nazywamy pasją. Dzisiaj wiele pisze się o tym, że pasja jest tym, co niezbędne do tego, by kochać swoją pracę. W tym artykule chcę przyjrzeć się tej „prawdzie” oraz zastanowić się nad tym, jak można pokochać swoją pracę. Dziecięca ciekawość. Pamiętam, kiedy wyjeżdżałam na wakacje do babci na wsi. To jedno z tych najwspanialszych wspomnień, jakie posiadam z dzieciństwa. Dlaczego akurat to wspomnienie? Bo kiedy o nim myślę, to pamiętam wolność, spontaniczność, ciekawość, piękno, brak ograniczeń, zagadkę, oczekiwanie, ekscytację, naturę i jej różne odcienie, bałagan i porządek zarazem. Czas spędzany na wsi, na łące, nad rzeką, pod miejscowym mostkiem czy w babcinym ogródku wśród pokrzyw i grządek truskawek, był wspaniałym czasem. Wielu z nas ma podobne wspomnienia z dzieciństwa. Jako dzieci mamy w sobie wiele pasji, która ujawnia się w zasadzie w każdej zabawie, której się podejmujemy. Ileż razy zdarzyło się, że mówiłam „na darmo” coś do swojej córki, która akurat się bawiła po raz kolejny w jej ulubioną zabawę – dom :). Robiła to w taki sposób, jakby była w zupełnie innym świecie. Na prawdę nie słyszała co do niej mówiłam, mimo, że byłam metr od niej. To jest dla mnie właśnie przykład zachowania z pasją. Co to jest ta pasja? W google znajdziemy wiele definicji pasji. Wiele osób, z którymi rozmawiam i pracuję, definiują ją jako taki stan, którego doświadczają właśnie dzieci, gdzie czas jakby zwalnia i przestaje się liczyć, świat dookoła znika, a ważna jest tylko przyjemność i satysfakcja z tego, co robimy tu i teraz, właśnie w tym momencie. To nas cieszy, ciekawi, zatrzymuje i koncentruje. To nie jest coś, co tylko lubimy robić. To coś, co pozwala nam na chwilę oderwać się od codzienności. Coś co przenosi nas w inny wymiar. Coś co dostarcza nam takich emocji, jakich często, na co dzień nie doświadczamy. Coś co powoduje, że czujemy się na właściwym miejscu. Taką pasję obserwujemy często u dzieci, które potrafią przyglądać się pół godziny spotkanemu na spacerze robakowi. A jak to jest u dorosłych? Są wśród nas takie osoby, które zazdroszczą innym pasji. Są też takie, które nadal jej szukają. I znajdują ich wiele. Sprawdzają, odrzucają i poszukują dalej. Czasem zatrzymują się dłużej i przyglądają się. Wg nich szukanie pasji to proces, a nie praca do wykonania, z konkretnym i namacalnym efektem do osiągnięcia. Ja również skłaniałabym się do tej definicji. I tak sobie myślę, że samo poszukiwanie pasji, może również przebiegać w pasjonujący sposób. Właśnie z ciekawością, eksploracją, oddaniem się, zaufaniem, wykorzystywaniem tego, co już posiadamy bądź z otwartością na nowe. Praca a pasja. Wiele osób, które trafia do mnie na warsztaty i sesje coachingowe przychodzi właśnie z takim celem, że chciałoby znaleźć pracę swoich marzeń. Pracę, która będzie ich pasją na całe życie. W internecie widziałam jakiś czas temu zdanie, które brzmiało tak: Jeśli Twoja praca jest Twoją pasją, to nie przepracujesz ani jednego dnia w swoim życiu. Bardzo kuszące jest to podejście, ale wg mnie nie prawdziwe. Absolutna wiara w to, że właśnie tak będzie, może nam dostarczyć zawodu i frustracji, kiedy okaże się, że praca, którą wykonujemy jednak jest pracą, a nie tylko pasją. Oczywiście każdemu życzę odnalezienia pasji w swojej pracy. Ale zamiast podejścia, że praca, by dawać satysfakcję, musi być pasją, bliżej mi do stwierdzenia: PRACA, BY DAWAŁA SPEŁNIENIE I SATYSFAKCJĘ MOŻE BYWAĆ CZASEM PASJONUJĄCA. Życie jest jak sinusoida. Na pewno wśród Was, Czytelników, znajdą się osoby, które kochają swoją pracę. Czy w swojej pracy, którą kochacie, zawsze doświadczacie takiego stanu, którego doświadczają dzieci podczas . 80 170 290 263 368 264 12 102

praca pasja czy obowiazek przykłady